Ad yoxsa Sifət?

Bu dünyada hər şeyin adı var, hətta dünyanın da! Biz insanlar adlanırıq, heyvanları və əşyaları da adlandırırq. Amma hərdən görürsən, insanları da adlandırırq. Xüsusən, əsəbi olan zamanlarımızda. Məsələn, kiməsə "eşşək" deyə bilərik, kiməsə "dub" (palıd). Özü də adları səhv saldığımıza görə deyil, filankəsin xarakterinə, hərəkətinə görə. Amma haqsızlıq etmiş oluruq.

Məsələn,
Eşşəyin dili olsaydı, deyərdi ki, "sən niyə filankəsə "eşşək" deyə xitab etdin?" Məgər, o filankəs mənim qədər işləyir? Mənim qədər insana sadiqdir?
Palıdın da dili olsaydı, deyərdi, "nə olub, məndən mebel düzəldib qohum-qonşuya öyünəndə palıdam, amma düşüncəsi donmuş insana mənim adımı qoyursuz!"
Niyə diqqətsiz, eqoist insanlara "keçi" deyirik? Heç olmasa, keçidən xeyir var, pendirini yeyirik!
Niyə savadsız insana "monqol" deyirik? Məgər, monqollar yaratdığı imperiya, savad olmadan qurula bilərdimi?
Niyə "lom", "xiyar", "tormoz" (əyləc) və bir çox digər isimləri sifətə çevirirk?
Niyə sifət qalıb qıraqda, isim işlədirik? Savadsızlıqdan yoxsa tənbəllikdən?
Gəlin hər şeyi və hamını öz adı ilə adlandıraq. Vəliyə Vəli, Əliyə Əli, Keçiyə keçi deyək. Kiminsə və ya nəyinsə xüsusiyyətini təsvir etmək üçün kifayət qədər "sifətlər" var dilimizdə. Təklif edirəm, gələn ili "Qrammatika ili" elan edək. Təklif edirəm, savadlı olaq, tərbiyəli və alicənab olaq!