Səmaya Seyr

Ən sıxıldığım, ən üzüldüyüm, ən qırıldığım zamanlarda bir cüt qanad istəyirəm. Geriyə, irəli, sağa, sola çıxış qalmayanda ən düzgün qərar uçmaqdır. Göylərə hər zaman müraciət edirik, Allaha dua edəndə, nəzərlərimiz ətrafdan doyanda, gözlərimizlə nəfəs almaq istəyəndə, ah çəkəndə - ümidlərmizin son mənzili, harada ki, fikirlərimiz zəncirlənmir, hisslərimiz təmizlənir, baxışlarımız dincəlir. 

Mən, sən, o - səmada seyrə çıxırıq, əlimizdə ulduz xəritəsi, saatlarla izləyirik, yorulmadan, sakitcə, sevgiylə, səbrlə. Baxmayaraq ki, ətrafımızda dörd divar var, səmanın ulduzlarla döşənmiş kiçik bir hissəsinə zillənən baxışlarımız, onlar nə qədər azaddır. Ulduzlar bizə göz vurur, biz onlara təbəssüm yollayırıq, onlar səpələnmiş olsalar belə, yenə də birdirlər, bizim gözümüzdə. Biz də birik, tək-tək olsaq belə. 

İndi artıq böyümüşük. İndi artıq səmaya seyr etmirik, günü-gündən uzaqlaşan və soyuyan xatirələrimizdə gəzirik. İndi artıq göylər bozdur, ulduzlar qəlblərimizdə parlayır. İndi artıq xəritəmiz yoxdur, xatirəmiz var. İndi yalnız biz varıq.