Yeni Bakı, Yeni Azərbaycan, Assosasiyalar Part 2

- 2013-cü ilin yayı Bakı sakinləri və Macarıstan səfirliyinin qarşısı - "Gedək Budapeştə bir salam verək"
- Bakı metropolitenində yeni qatar kabusu - "Flying Dutchman" ("Летучий Голландец", "Uçan Holland" ) sindromu
-  Keçidi görməzdən gəlib, maşın yoluna özlərini atan insanların layiqincə tərəfindən cəzalandırıldığı Polis - Öz külündən yenidən yaranan Feniks quşu
- İstedad, qürur, qocalıq və tənhalığın buluşması - Şəfiqə Axundova
- Taksistlərin müştəri uğrunda mübarizəsi - dəvədəlləklərin savaşı
- Seçkilər - "Peek-a-boo"
- Rinqtonunda və toyunda  "Maral"  dinləyənlər – Haqverdiyevin reinkarnasiya olmuş qəhrəmanları
- Orxan Zeynalov - Putinin Vudi Allan olmaq istiqamətində cəhdləri
- 28 Mall - Despicable Me Minion Rush

Millətlərin marafonu

Bu marafon qeyri-adi olacaq. Heç bir qayda yoxdur. Hətta, məsafənin uzunluğu belə naməlumdur. İstəyən qoşulsun. İstəyən start nöqtəsindən, istəyən yolun yarısından, istəyən elə finişə iki yüz əlli metr qalmış. Bir də, bu yarışma marafonla estafetin qarışığıdır. Çubuğu özününkünə ötürə bilərsiniz, istənilən an, istəmədən belə. Kiminin komandasında bir nəfər var, kimində on nəfər, fərq etməz. Qaydasız döyüşü xatırladır bu yarışma. İstəsən, vur yıx, təki irəli keç. Hamı qaçır, bilinməyən mənzilə...

Azərilər də qaçır, bərk qaçır. Qədimlərdən bu yana, çubuğu da hey ötürürlər, amma dava-qırğınla. Amazonlar, xəzərlər, oğuzlar, qıpçaqlar...itələyə-itələyə... ...şirvanşahlar, eldənizlər, elxanilər, qaraqoyunlular, ağqoyunlular, səfəvilər və s. "lər". İkicə illik məsafəni qətiyyətlə, qayda pozmadan qət etdiyinə görə Azərbaycan Cumhuriyyəti oyundan diskvalifikasiya edilir. Axı qaydasız oyunda olmayan qaydanı necə pozmamaq olar?

Hopelessly pessimistic land

a land where people want to think but can not,
a land where people want to live but may not,
a land where people want to feel but do not...

...


where you plan but do not realize,
where you complain but do not act,
where you go but do not reach...

...

painted streets and faceless people,
noisy cars and homeless animals,
no smiles, no books, no hope, no glory,
only arrogance and stupidity...

Eternity of desolation

Göydən Pişiklər Yağır

 Mark Zusakın "Kitab Oğrusu" əsərini oxumasam da, oradakı "Söz Silkələyən Qız" hekayəsinin azərbaycan dilinə tərcüməsini Asiadeh Rollandın blogunda oxudum (  http://thoughts-in-rainbow.blogspot.com/2013/02/soz-silklyn-qz.html  ). Müəllifin nağılla oxuculara çatdırdığı həqiqətlər əks olunub bu hekayədə. 

Bəs həqiqətlə insanlara çatdırılan nağıl necə? "Pişik Silkələyən Oğlan" xəbərini eşitmisiniz? Parkların birində, nənəsi ilə gəzməyə çıxan iki yaşlı oğlan bir pişiyə rast gəlir. Onu sığallamaq istəyir bəlkə də. İki yaşlı uşağın pişik barəsində nə düşündüyünü demək çətindir. Bəlkə pişiyi kəşf etmək istəyir, toxunaraq. Pişik uşaqla maraqlanır, amma bir neçə dəqiqədən sonra, bezərək ağaca dırmanır, özü də lap üst budaqlara. Bunu görən uşaq, yaxınlaşır ağacın gövdəsinə və kiçik əlləri ilə pişiyi yerə salacağına inanaraq ağacı silkələyir. Oğlanın gücsüzlüyü həqiqəti, ağacın tərpənməyəcəyi faktı və bunlara baxmayaraq, pişiyin caynaqları ilə budağa daha da bərk yapışması qorxusu... 

Bu həqiqətləri keçən gün gözümlə gördüm. Sadə reallığı yozdum və buradan sizə həqiqətlə çatdırdığım nağıl budur - Ağac həyatımızdır, pişik arzularımız. Biz də həmin uşaq, arzularımızı silkələməyə çalışırıq!

Do You Hear the People Sing (Les Miserables)

Tarixi araşdırmağın yeganə xeyiri var - nəticə çıxarmaq və edilən səhvləri təkrarlamamaq. Lakin insan səhvə meyllidir, o, özünü hər zaman kənarda görür, hadisələrdən kənarda. Cərəyan axırsa, o, kənardadır, hamı səhnədədirsə, o, tamaşaçıdır, ona heç nə olmayacaq, o fərqli çıxış yolu tapacaq. Hadisələr isə əksini göstərir. İnsan elə həmin o qədim insandır. Homer ya Nizami, Mövlanə ya Hüqo və neçələri - hamısı insanın içində yaşayan bütün mələkləri və şeytanları açıb göstərmişlər. Bu adlara diqqət yetirin, onlar öz əsərlərində sizi tarixin ən fərqli dövrlərinə aparır, amma orada baş verən insan davranışları bir-birindən fərqlənmir, xeyir və şər, yaxşılıq və pislik qoşa gəzir. Xülasə, heç nə dəyişməyib, səhvlərimiz də.

1789-cu ildə Fransada inqilab başlananda heç kimin bu hadisəyə "inqilab" kimi xitab etməyə dili gəlmirdi. Çünki, küçələrə çıxan insanların heç birinin siyasi tələbləri yox idi, onlar sırf iqtisadi və sosial problemlər üzündən etiraz edirdilər. Onlara desəydiniz ki, Fransa konstitusiyalı monarxiyaya çevriləcək, bir neçə il sonra kralın başı vurulacaq, bir neçə il sonra Fransa imperiya olacaq, heç biri inanmazdı. Çünki, hər şey ehtiyac və ümidin qarışığından başlamışdı. Təkrar edirəm, çünki, insanlar ehtiyac içində idilər və onların bütün ümidləri kralın onlara kömək etməsinə yönəlmişdi. Məhz ümidləri daşa dəyən xalq, siyasi tələblər irəli sürməyə başladı. 

1905-ci il, Rusiya imperiyası. Kəndlilər və fəhlələr küçələrdə. Tələbləri - iqtisadi və sosial tələblər. Heç kim, II Nikolayın hakimiyyətdən getməsini tələb etmir, əksinə, etirazçılar Nikolayın portretini daşıyır. Onlar həyat şəraitinin yaxşılaşdırılmasını tələb edirlər. Ordu atəş açır, etirazçılar dağılır. 12 il sonra Rusiya inqilabında Nikolay II devrilir, bir neçə ay sonra kommunistlər hakimiyyətə gəlir. Karl Marks sosializm və kommunizm ideyaları haqqında fikir irəli sürərkən Alman cəmiyyətini əsas götürmüşdü, cahil Rus cəmiyyəti üçün heç Lenin belə inqilab gözləmirdi, bunu öz yazılarında açıq söyləmişdi. Amma sən saydığını say... 

1979-cu il, İran. İnsanlar şahın özbaşınalığından beziblər. Fərqi yoxdur, kim inqilab edəcək, əsas odur ki, rejim dəyişsin. Heç kim, rejimin müasir İran şəklinə düşəcəyindən xəbərdar deyildi, onların məqsədi zülmdən qurtarmaq idi. Bir zülmdən o biri zülmə. Şahın iqrçi siyasətindən boğaza gələn cənubi azərbaycanlılar yeni İran İslam Respublikasını dəstəkləməyə hazır idilər, amma, sonradan Şah dövründən də betər vəziyyətə düşəcəklərini bilmirdilər. 

Nəticə

Hakimiyyəti müstəvi üzərində çəkilmiş parçada bir nöqtə hesab edin. O nöqtə nə qədər sola sürüşərsə, cəmiyyət bir o qədər sağa sürüşəcək. Balans qorunmalıdır, təbiətin qanunu. Nöqtə nə qədər sağa sürüşərsə, cəmiyyət sola sürüşəcək. Əl-qərəz, radikalların ömrü qısa olur. Dayanıqlılıq yalnız parçanın ortasındadır.

P.S. Son zamanlar dünyada baş verən hadisələri sizin öz təfəkkürünüzə, dünya görüşünüzə və obyektivliyizə həvalə edirəm.

Tısbağa Uqveyin fəlsəfəsindən gənc Holdenin düşüncələrinə gedən yol

Bacım hər zaman deyir ki, oxuduğu hər kitabda əvvəlki oxuduqları ilə bir əlaqə var. Bir kitab o birinə işarə edir, bir müəllif o birinə müraciət edir, biz də bu əlaqələri ayırd edirik və tısbağa Uqveyin dediyi kimi "təsadüflərin təsadüfi olmadığını" düşünürük. 

 Bu gün bacım və rəfiqəmin paylaşdığı Corc Oruelin "Filin öldürülməsi" essesinin azərbaycan dilinə tərcüməsini oxudum. İnşada bir ingilis müstəmləkəsində qudurmuş filin yerli camaata hücum etməsi və ingilis polisin fili öldürməsi fonunda müstəmləkə reallıqlarından bəhs edilir. Yox, mən bu yaxınlarda bu hekayəyə birbaşa və ya dolayısı yolla təsadüf edəcək kitab oxumamışam. Son oxuduğum kitab, Neftçilərdən  20 Yanvar stansiyasına qədər və geri getdiyim ürək-üzücü məsafəni səmərəli qət etmək üçün aldığım Cerom Sellincerin "Çovdarlıqda uçurumdan qoruyan" əsərinin azərbaycan dilinə tərcüməsidir. 

 Baş qəhrəman Holden kimi yeniyetmə və pofiqist olmasam da, onunla ortaq hisslərimizi tapdım. O, yeniyetmə oğlandır, zəhləsi gedən, haqsızlıq edən və ya sevdiyini incidən insanın ağzını-burnunu vurub dağıtmaq istəyir, amma bunu yalnız xəyallarında canlandırır və reallıqda bunları etməyəcək qədər gücsüz olduğunu anlayır. Mənim də ağzını-burnunu dağıtmaq istədiklərim var, amma Holden kimi gücsüzəm, özü də üstəlik, əks cinsin nümayəndəsi! Məsələn, xəyallarımda, metroya girişdə şkaf oğlanları şkaf çantaları ilə ötürüb, qızların klatçlarına detektor cüyüllədən özü gənc, beyni isə hələ embrion mərhələsində olan polisə elə o alətlə zərbə endirərdim. Heyhat! Gücsüzəm, qadınam və ən azı polisə müqavimət göstərməyin ümumiyyətlə nə olduğunu və Azərbaycanda nə olduğunu dərk edəcək qədər savadlıyam. Yenə mövzudan kənar çıxıram, Holdendən yoluxub. Metrodan çıxarkən pilləkəllərin yanında bir küçə itini karton qutu ilə divara sıxıb ətrafında yığışmış xeyli uşaq, gənc, yaşlı, qadın, kişi gördüm. Üstdən baxan kim, altdan baxan kim. İt yazıq da hürürdü, çıxmaq istəyirdi. Bir uşaqlı qadın da pilləkənin başında duran səyyar satıcı qadınla mübahisə edirdi, deyirdi ki, "nə olsun küçə itidir, canlıdır...". İtə yazığım gəldi, Holden kimi təsəvvür elədim ki, camaatı ayırıb, iti sakitləşdirib oradan çıxarıram. Amma Holden kimi də fərasətsiz çıxdım, heç nə etmədim, ötdüm keçdim, avtobusa mindim. Fikirləşdim, kaş ki, əvvəllər itlərlə ünsiyyət təcrübəm olardı. Fikir aman vermirdi, görəsən o itə nə edəcəklər. Çağıracaqlar kimlərisə ki, qudurmuş itdi, öldürün. O an, günorta oxuduğum "Filin öldürülməsi" hekayəsi yadıma düşdü. Hekayəni oxuduqca gözləyirdim ki, filin etdikləri sonradan insan faktoruna gəlib çıxacaq, amma olmadı. Bu iti də hamı quduzlaşmış sayırdı, amma heç oxşatmadım. Əksinə, mənə elə gəldi ki, it qutunun dəliyindən başına yığışmış insanları "qudurmuş" hesab edirdi, hürürdü ki, çıxın gedin başımdan, əl çəkin, imkan verin...Təsadüfə bir bax!

Hamletsayağı

Qalarkən itirməkdən qorxduqlarım,
Gedərkən üzüləcəklərindən qorxduqlarım,
Qurşanmadığım qumar dünya,
Qazandıqca, itirmək qorxusu,
Uduzduqca, əzilmək qorxusu,
Əzildikcə, üzülmək və yaşamaq,
Yaşadıqca yavaşca ölmək, 
Öldükcə, birdən dirilmək.

"Möcüzələr Ölkəsində"

Lyuis Karrolun təxəyyülü bütün epileptik tutmaları ilə birgə analoqu olmayan bir ölkədə mənasız kağız parçasına çevrilir, Tomas Morun Utopiyası Anti-analoq-stan qarşısında reallığa çevrilir, Conatan Sviftin Qulliveri kiçilir, Lilliputları böyüyür, Bekketin absurd teatrında sağlam düşüncə tapmaq olur, Qoldinqin uydurmalar adası canlanır, Bredberrinin mexaniki köpəyi quyruq bulayır. "Möcüzələr ölkəsində" hər şey qəribədir. Nə tərsinədir, nə əksinə, sadəcə qəribəliklərlə doludur. Məsələn, ölkənin sakinləri pişikləri öldürməyi günah sayır, onları Peyğəmbərin sevimli heyvanı adlandırır, amma sığallamaq əvəzinə "ayaqlayır". Ayaqları ilə pişiyin başından belinə, belindən başına toxunmalarını ayaqqabılarının gönündən keçən sevgiləriylə əsaslandırırlar. Kerrolun pişiyindən uzaq, şükür onun təkcə başı var idi. Utopiyadan fərqli olaraq "Möcüzələr ölkəsində" məhkəmələr yoxdur, çünki, ədalət anlayışına ehtiyac duyulmur. Misal üçün, ən sevdiyin müğənni ən sevdiyin insanı maşınla basıb keçir. Nə olsun? Bir xətaya görə insanı bədbəxt etmək olarmı? Qoy oxusun, bir insana görə o boyda el şənlikləri manıssız qalsın? Bu ölkədə, insanlara ölçüsünə görə lilliput deyilmir, yalnız cibinin kiçikliyinə görə. Hələ neçə yazıçılar bu möcüzələr qarşısında qələm qıracaqlar? Hələ neçə şair bu gözəlliklər qarşısında huşunu itirəcək? Hələ neçə ölkə bu diyara həsəd aparacaq? Sonda, yoldaş Ostap Bender demişkən: "Заседание продолжается, господа!".

Kuklalar və Marionetlər

Diyarların birində, insanlar gözəgörünməz iplərlə idarə olunurlar. Onlar marionetlərə bənzəyir, iplərdən istəsələr belə qurtara bilmirlər. Həmin insanlar bu iplərə mentalitet deyirlər. Bu iplər elə düyünlənib ki, İskəndərin qılıncı olmadan onları açmaq mümkün deyil. Ən dəhşətlisi orasıdır ki, onların beyinlərinə də iplər keçirilib - ip qırılsa, son yetişəcək...Bu səbəbdəndir ki, marionetlər öz bəxtləri ilə barışıblar, heç nəyi dəyişmək barədə düşünmürlər, yaşayırlar. Onların aləmində yaşamaq - doğulmaq, böyüdülmək, oxudulmaq, evləndirilmək, işlədilmək, doğmaq, böyütmək və ölməkdir. Onlar "niyə?" sualı vermirlər. Onlar üçün "son" anlayışı ölməkdir. Amma marionetlər tək deyillər, onların da diyarında gəlmələr var - kuklalar - onların əllərinə və ayaqlarına ip keçirilsə də, beyinləri azaddır. Onlar suallar verir və ən azı ölumdən sonra ədalətə inanır. Ən bədbəxt olan elə kuklalardır. Çünki, iplər onlara əziyyət verir, hər dəfə tərpədiləndə dözülməz ağrıya tab gətirməli olurlar. Səbəb, bu iplərin onlara uyğun gəlməməsidir. Belə ki, marionetlər parçadan hazırlanıb, onları əymək və şəkil vermək daha asandır. Kuklaları isə saxsıdan düzəldiblər, ən rahatı onları sındırmaqdır...

Səmaya Seyr

Ən sıxıldığım, ən üzüldüyüm, ən qırıldığım zamanlarda bir cüt qanad istəyirəm. Geriyə, irəli, sağa, sola çıxış qalmayanda ən düzgün qərar uçmaqdır. Göylərə hər zaman müraciət edirik, Allaha dua edəndə, nəzərlərimiz ətrafdan doyanda, gözlərimizlə nəfəs almaq istəyəndə, ah çəkəndə - ümidlərmizin son mənzili, harada ki, fikirlərimiz zəncirlənmir, hisslərimiz təmizlənir, baxışlarımız dincəlir. 

Mən, sən, o - səmada seyrə çıxırıq, əlimizdə ulduz xəritəsi, saatlarla izləyirik, yorulmadan, sakitcə, sevgiylə, səbrlə. Baxmayaraq ki, ətrafımızda dörd divar var, səmanın ulduzlarla döşənmiş kiçik bir hissəsinə zillənən baxışlarımız, onlar nə qədər azaddır. Ulduzlar bizə göz vurur, biz onlara təbəssüm yollayırıq, onlar səpələnmiş olsalar belə, yenə də birdirlər, bizim gözümüzdə. Biz də birik, tək-tək olsaq belə. 

İndi artıq böyümüşük. İndi artıq səmaya seyr etmirik, günü-gündən uzaqlaşan və soyuyan xatirələrimizdə gəzirik. İndi artıq göylər bozdur, ulduzlar qəlblərimizdə parlayır. İndi artıq xəritəmiz yoxdur, xatirəmiz var. İndi yalnız biz varıq.

"Çoxluğun tükürpədici tiraniyası" (The terrible tyranny of the majority)

Kim həbləri içməmişdən əvvəl dərman qutusuna əlavə edilmiş kiçik vərəq parçasını oxuyur? Altından qələmlə cızmağa ehtiyac olmasa belə, mütləq oxunmalı bir şeydir. Biləcəksiniz ki, həbləri necə içməlisiniz? Su və ya çayla, yeməkdən əvvəl və ya sonra, səhər və ya axşam? Deməli belə, mən dərman içməyi kitab oxumaqla müqayisə edirəm. Hesab edirəm ki, kitabı da yeməkdən sonra və ya əvvəl oxuyarkən, içindəki o kəlmələri su ilə və çay ilə içəri ötürülməsindən asılı olaraq fərqli hisslərə məruz qalırsan. Səhər yuxulu və ya axşam yorğun, gün və ya şam işığında, evdə və ya işdə, nəqliyyatda və ya sükunətdə, qəmgin və ya şən vaxtlarında, səs-küydə və ya sakitlikdə kitab müxtəlif cür oxunur. Elə kitab var ki, onu yalnız evdə və sakitçilikdə oxuya bilərsən, eləsi də var ki, metroda, eləsi var mütləq vərəqləri hiss etməlisən, eləsi də var ki, onu dinləməlisən.

 - Kitablara niyə istifadə qaydası barədə təlimat qoyulmur?

 - Onların yan təsiri olmur, onlar xəstəliyi sağaltmır, immuniteti gücləndirir. Kitablar ruhun vitaminləridir.

Bu günə oxuduğum son kitab Rey Bredberinin "Fahrenheit 451" əsəridir. Bilmirəm necə oxuyub qurtardım, evdə, metroda, işdə, yeməkdən sonra, yeməkdən əvvəl, səhər, axşam və bitdi. Elə tez oxudum, elə bil bərk susamışdım və bu kitab su idi. Nə olacaq axı bunun axırı, necə olacaq, tez, tez, tez oxuyum görək, Monteq bu bəşəriyyətin problemini həll edə biləcək? Onun qayğıları və təlaşlarını bölüşürəm, lakin oxuduğum əsərə çəkilmiş filmi izlərkən, sonundan bələd olduğum kimi, bu kitabın da sonunu təhmin edirəm: bir insan bəşəriyyəti dəyişə bilməz, zira kitabın sonunu görürəm. Rey fantaziya yazsa belə, o, sözün əsl mənasında realistdir. Qəhrəmanla özündə oxşarlıq tapan zaman insan istər-istəməz kitabın sonuna tez çatmaq istəyir, bir növ gələcək üçün fala baxmaq, oxucunun falına... 

Kitabı Karandaşla Oxuyanlardan sitatlar burada: http://www.kkoworld.com/?p=392

Kitabdan xoşladığım bir hissədən tərcümə: 

"Bittinin yuxusu"

 - Bilirsiniz, bir saat əvvəl bir yuxu gördüm. Mürgüləyirdim və gördüyüm yuxuda siz və mən, Monteq, kitablar haqqında qızğın mübahisə edirdik. Siz qəzəblə səsinizi yüksəldirdiniz, mənə sitat atəşi açmışdınız. Mən sakitçə hər həmləni dəf edirdim. Güc, mən dedim, və siz, Dr.Consondan sitat gətirdiniz: "Bilik, qüvvəyə bərabər deyil, ondan daha böyükdür!". Və mən dedim, "Bəli, bəli, Dr.Conson həmçinin demişdir ki, cavan oğlan, "əminliyi qeyri-müəyyənliyə dəyişən kəs müdrik deyil". Monteq, yanğınçılarla (firemen - yanğınsöndürən, amma bu kitabda yanğın törədən) qalın. Qalanları boş şeydir!

"Qulaq asma ona. Səni dolaşdırmağa çalışır. Biclik edir. Ehtiyyatı əldən vermə!" Faber, pıçıldadı.

Bitti istehza ilə güldü. - Və sən yenə sitat gətirdin, "Həqiqət işıq üzü görəcək, bu qətlin üstü tezliklə açılacaq!" Və mən, kefim saz dinləndim, "Aman tanrım, o, təkcə öz atı haqqında danışır!" və "Şeytan da Müqəddəs Kitabdan yalnız özünə bəraət məqsədilə sitat gətirə bilər". Və sən bağırdın, "Zəmanəmizin adamları qızıl suyuna çəkilmiş axmaq haqqında daha yaxşı fikirdədirlər, nəinki, müdriklik məktəbindəki qocalmış müqəddəslər haqda". Və mən yumşaq səsimlə pıçıldadım "çox etiraz edərkən, həqiqətin ləyaqəti yoxa çıxır". Və sən çığırdın, "Qatili görəndə cəmdəklər qanayır!" və mən əlini yüngülcə vuraraq dedim, "Nə oldu? Qorxdun ki, sənə yoluxucu xəstəlik ötürərəm?" və sən bağırdın "Bilik gücdür!" və "Nəhəngin çiynində oturmuş cırtdan ondan daha çox görür!". Və mənə məxsus olmayan mülayimliklə fikirlərimi cəmləşdirdim, Cənab Valeri bir zamanlar demişdir, "metaforanı sübutla səhv salmaq axmaqlığı, boşboğazlıqdan yaranan söz axınını böyük həqiqətlər bulağı ilə səhv salmaq axmaqlığı, özümüzü orakl ilə səhv salmaq axmaqlığı, bütün bu axmaqlıqlar xislətmizdədir".

Monteqin başı gicəlləndi. Özünü elə hiss edirdi, elə bil, amansızcasına qaşlarına, gözlərinə, burnuna, dodaqlarına, çənəsinə, çiyinlərinə, qollarına zərbələr endirilir. Qışqırmaq istəyirdi, "Yox!, kəs səsini, sən məni çaşdırmaq istəyirsən, dayan!". Bittinin zərif barmaqları onun biləyindən yapışdı. "Aman, nəbzin necə də bərk vurur! Yaxaladım səni, elə deyilmi, Monteq".

Flashback

On my way to work, in a rush not to be late and with dropping eyelids I felt very cold. Though I was dressed warm, very warm I would say. My scarf was wrapped around me as a snake around its prey, my gloves were heavenly soft, my boots much comfort. I was protected but still I was cold. I have never dwelt  upon the reasons of being cold, obvious as it was, it was cold! My brain instantly started searching, I typed in my heart: "causes of feeling cold". 

A flashback appeared before my eyes. It was a winter evening in Baku some four or five years earlier. My sister and I arm-in-arm walked through well-lit downtown streets of the capital. It was snowing. Doomed to lose to gravitation the wind played with snowflakes not wanting them to drop on the mud. As far as I can recall this evening was one of the few times in my life we enjoyed snow. We were young and dressed lightly. Our steps radiated confidence, our smiles peace. Life was neither perfect nor good, but we did not feel it was bad. We did not feel cold. Perhaps we were young, therefore. Perhaps our hearts were warm. Perhaps, we felt warmness of sibling love, although it comes second to parental one. Perhaps our hopes heated us, perhaps our dreams, perhaps our future wrapped us around with its obscure expectations.

P.S. Mrs.Rolland :*

You are happy when... (Part 2)

19. You are happy when - you are reading a good book
20. You are happy when - you have a caring and loving family
21. You are happy when - you find the elevator is waiting for you on the first floor
22. You are happy when - you enjoy the new album of your favorite band
23. You are happy when - you travel and learn
24. You are happy when - you see children enjoying the first snow
25. You are happy when - your favorite things are on sale ;)
26. You are happy when - you have the most beautiful and the most caring sister ever :*
27. You are happy when - your tears are the result of joy and success
28. You are happy when - you meet your favorite actor in your dream
29. You are happy when - spring arrives
30. You are happy when - applauded after singing a karaoke song
31. You are happy when - sweet scents recall the sweetest memories
32. You are happy when - you see signs, good signs
33. You are happy when - you help for good cause
34. You are happy when - your favorite chocolate ice-cream melts on your tongue
35. You are happy when - miracles happen
36. You are happy when - you think life is a miracle
37. You are happy when - your eyes are looking beyond strong shoulders and your hands are wrapped around an angel
38. You are happy when - as you grow old together, your hearts get younger and purer